Κωνσταντίνος Αντωνίου – Η αγνωσία ως υπέυθυνη και ειλικρινής στάση απέναντι στη Γνώση

 Κωνσταντίνος Αντωνίου, φοιτητής ΜΙΘΕ

  Ειπώθηκε ότι ο αγνωστικισμός δεν είναι στάση ειλικρίνειας και πως καθιστά το άτομο ανέυθυνο. Δεν έχει να λογοδοτήσει κάπου,δε φέρει καμιά ευθύνη.

  Όμως τα πράγματα συγχέονται και κακώς παρεξηγούνται. Υπάρχει ειδών και ειδών αγνωστικισμός, όπως υπάρχει μια στάση ορθότερη απ’τον αγνωστικισμό. Η στάση αυτή ονομάζεται αγνωσία και εννοεί το ίδιο το οποίο έμεινε να εννοεί και ο αγνωστικισμός σήμερα.(όπως έχει επικρατήσει δηλαδή) Όμως είναι λάθος. Οι λέξεις με κατάληξη –ismus στα λατινικά, και –ism αργότερα σε άλλες γλώσσες δίνουν στη λέξη τη σημασία αυτού που έχει μια τάση, που τείνει προς τα κάπου. Οι αρχαίοι ημών μας έχουν δώσει τη λέξη αγνωσία, που κακώς δε χρησιμοποιούμε σήμερα.

Η αγνωσία όπως ανέφερα προηγουμένος διαφέρει κι αυτή. Υπάρχουν διάφοροι τύποι αγνωσίας. Υπάρχει η αγνωσία αυτών που δεν ενδιαφέρονται για τις αλήθειες ούτε αν υπάρχουν και η αγνωσία αυτών που από κριτική μελέτη και φιλοσοφία κατέληξαν σε μια στάση απέναντι στα πράγματα. Λίγο πολύ αυτά είναι γνωστά και η κοινωνία μας περιβάλλεται από πολλούς αγνωστικιστές ή αγνωστικούς. Μια παρένθεση εδώ. Ο λόγος που τα ξεχωρίζω αυτά τα δύο είναι το γεγονός ότι οι αγνωστικιστές συνειδητά και μη πάντα θα τείνουν προς μίαν κατεύθυνση. Κλασσικό παράδειγμα αυτό της χρήσης του επιχειρήματος από μεριάς τους πάνω σε θέματα θεολογικά ότι θα πιστέψουν αν κάποιος τους αποδείξει την ύπαρξη του θεού. Εδώ κρύβεται και μια διπλή οπτική της τάσης αυτής. Μπορεί να τείνουν προς την πίστη σε έναν θεό και να τους εμποδίζουν κάποιες μονάχα αμφιβολίες ή αλλιώς η απιστία να έχει ριζωθεί βαθιά μέσα τους και η υπόσχεση να πιστέψουν στο μέλλον να είναι απλώς λόγια του αέρα ή ασυνείδητα μια ανακατωσιά στις σκέψεις τους και τις απόψεις τους. Εδώ κλείνει η παρένθεση.

Υπάρχει όμως και κάτι ακόμα, που σήμερα λίγοι το σκέφθονται και λίγοι το καταλαβαίνουν. Υπάρχει λοιπόν ο άνθρωπος ο πιο κριτικός και ο καθαρά σκεφθόμενος από τους άλλους. Οι πιο σοβαρές συνειδήσεις, που δεν προσανατολίζονται προς μιαν ειδική κατεύθυνση σε ορισμένα θέματα και γνωρίζουν γιατί. Υπάρχει ο άνθρωπος έτσι, που κρατάει μια στάση, ίσως την πιο ειλικρινή και τίμια, ίσως την πιο φυσική απέναντι στον εαυτό του και στη μητέρα Γνώση. Ο άνθρωπος αυτός σέβεται την αξία και τη σοβαρότητα της γνώσης. Είναι έτσι αγνωστικός σε κάποιες περιπτώσεις, όπου πρέπει.

Είναι χαζαμάρα στη βάση του να πείσει ένας άθεος τον πιστό ότι δεν υπάρχει θεός και το αντίστροφο ένας πιστός να πείσει έναν άθεο ότι υπάρχει θεός. Αν ο αγνωστικός είναι ανεύθυνος για τη θέση του, πόσο ανεύθυνη μπορεί να κριθεί η στάση των εν αγνοία αυτών ανθρώπων που ανέφερα; Και δεν το λέγω κοροϊδευτικά, κυριολεκτώ εδώ πέρα. Εν αγνοία! Ούτε το να πιστεύεις ούτε το να μην πιστεέυεις βασίζεται σε κάποια γνώση. Δεν είσαι λογικός άνθρωπος όταν προσπαθείς να αποδείξεις αυτά που υπάρχουν και δεν υπάρχουν πέρα απ’τη λογική σου. Τότε θα γίνεις ο ίδιος θεός.

Προσπαθώντας τώρα να εμβαθύνω αυτόν τον τύπο ανθρώπου που κρατά μια πιο ειλικρινή στάση απέναντι στη γνώση, να σημειώσω ότι δεν τον ενδιαφέρει η απόδειξη κανενός απ’τους δύο, στο παραπάνω παράδειγμα. Και αυτό τον ξεχωρίζει και απ΄τον αγνωστικιστή! Που το ψάχνει βρε παιδί μου. Για ποιό λόγο αυτό; Ένα, γιατί ξέρει κάτι που δε γνωρίζουν εκείνοι, οι «μη αγνωστικοί». Γνωρίζει ότι απόδειξη δεν υπάρχει και δύο, πριν φθάσει στην κορυφή αντιλαμβάνεται τη σαχλαμάρα στη βάση του πράγματος. Πώς θα αποδείξει κανείς κάτι πέραν της συνειδήσεως του με τα εργαλεία της ίδιας της ανθρώπινής του συνειδήσεως; Και ότι υπάρχει και ότι δεν υπάρχει αντίστοιχα. Και αφού δε θεωρεί τον εαυτό του αγνωστικό ούτε καν αγνωστικιστή, ποιά είναι λοιπόν η γνώση την οποία κατέχει και δεν μπορεί να την αποδείξει; Είναι αλήθεια μια μορφή γνώσης αυτό ή μια πίστη απλώς; Και αν αυτός έχει αμφιβολίες παρόμοιες, μήπως η πίστη τον έχει καταβάλει ολόκληρο και τον έχει παραλύσει,αφού συνεχίζει να ακολουθεί τις «αλήθειες» του;

Λοιπόν αν θέλουμε να μιλάμε σοβαρά και με λογική πρέπει να ξεχωρίζουμε την πίστη από τη γνώση. Και μέσα από κριτική εξέταση, μελέτη και φιλοσοφία και φιλτράρισμα των πάντων να καταλήγουμε εκεί που ΄ναι να καταλήξουμε, αφού πρώτα έχουμε μάθει να είμαστε και έτοιμοι για κάθε ταπείνωση και απογοήτευση που μπορεί να μας παρουσιάσει το ταξίδι προς την Ιθάκη. Γιατί όλα ίσως να είναι ταξίδι και Ιθάκη να μην υπάρχει καν για εμάς. Και το ταξίδι, που είναι η γνώση έχει πολλές πίκρες να μας ποτίσει. Όσο πιο γρήγορα το δεχθούμε αυτό, τόσο πιο γρήγορα θα καταλήξουμε.

Σε κάποια πράγματα επομένως και καταληκτικά η αγνωσία είναι στάση υπεύθηνη. Ορισμένα είναι πέρα των δυνάμεών μας και της ανθρώπινης φύσης μας. Θα μείνουν πάντα αναπάντητα ερωτήματα, που άλλοι θα τα σεβασθούν, άλλοι θα τα αφήσουν να τους σγαρλίζουν και άλλοι θα τα πιστέψουν τόσο πολύ, που θα ψάχνουν για Ατλαντίδες.

Είναι «αίνιγμα και δώρο» η ζωή. Ή θα είμαστε ευγνώμονες για το δώρο που μας δόθηκε και θα ζήσουμε αρμονικά ή θα αφήσουμε το αίνιγμα να μας τρώει και να ψάχνουμε τη λύση μια ζωή για να λέμε ότι δεν είμαστε αγνωστικοί. Πόσο άραγε ειλικρινές είναι αυτό;

Ιωάννα Φυτοπούλου – Απάντηση στον Κασιδιάρη

Ο κύριος Κασιδιάρης απαντά σε δήλωση του κύριου Τσίπρα, που είπε “Δεν θα πάμε στην Ευρώπη όπως ο Κασιδιάρης στον ΑΝΤ1”, χρησιμοποιώντας μια φράση, που όπως λέει ακούγεται παντού τις τελευταίες ημέρες: “Δε στέλνουμε τον Κασιδιάρη να μιλήσει με την Μέρκελ;”. Συνεχίζει λέγοντας: “οι Έλληνες έχουμε έναν πολύ όμορφο και ιδιαίτερο τρόπο να κρίνουμε πολιτικές συμπεριφορές και πρόσωπα. Πίσω από την φράση που προανέφερα διακρίνεται ξεκάθαρα η οργή ενός ολόκληρου λαού και η θέληση του να αντισταθεί στις ξένες δυνάμεις που έχουν υποτάξει τη χώρα. Να πολεμήσει όλους αυτούς που έχουν μετατρέψει την Ελλάδα σε ένα θλιβερό προτεκτοράτο. Με την Χρυσή Αυγή στην πρωτοπορία του Αγώνα, η Ελλάδα φαίνεται πως έχει ακόμα μια ελπίδα. Έχει τουλάχιστον μια πρόταση άμεσης αντίδρασης, απέναντι σε αυτούς που μας διασύρουν εδώ και χρόνια ως χώρα, αλλά και ως ανθρώπους, τον καθένα μας ξεχωριστά.”

Αρχικά νομίζω ότι ο κύριος Κασιδιάρης συγχέει την συμπεριφορά πολιτικού με την συμπεριφορά μπράβου στην παραλιακή(να μια καλή εναλλακτική, που θα του ταίριαζε για το μέλλον). Ναι, τα πολιτικά πρόσωπα σε όλες τις κοινωνίες- δημοκρατικές και μη- κρίνονται από τον λαό. Τα άτομα που μας εκπροσωπούν δεν είναι αλάνθαστα, δεν είναι τέλεια. Έχουν αδυναμίες, κάνουν λάθη, παρασύρονται και διαφθείρονται. Αποτελούν μια μικρογραφία της ευρύτερης κοινωνίας μας. Είναι ό,τι είμαστε. Παραταύτα απαιτούμε από αυτούς το τέλειο, το δίκαιο και το σωστό, γιατί έχουν επομιστεί την εκπροσώπησή μας. Αποφασίζουν για εμάς, αποτελούν πρότυπα και καθορίζουν τις τωρινές αλλά και τις μελλοντικές συνθήκες διαβίωσης μας. Κρίνονται λοιπόν γιατί έχουν ευθύνη απέναντι στο λαό. Αλοίμονο αν δεν είχαμε λόγο σε όσα πράττουν και στον τρόπο με τον οποίο συμπεριφέρονται.

“Δε στέλνουμε τον Κασιδιάρη να μιλήσει με την Μέρκελ;”. Πολλές οικογένειες ζουν στα όρια της φτώχειας, η ανεργία μας χτυπάει την πόρτα, η χώρα μας διασύρεται σε όλα τα ξένα μέσα ενημέρωσης, έχουμε κουραστεί με την Μέρκελ που την έχει δει “αποφασίζω και διατάζω”, τα “λαμόγια” τους πολιτικούς μας και τους “πουλημένους” δημοσιογράφους. Μας στερούν το μέλλον και είμαστε οργισμένοι. Έχουμε άδικο; Μέσα στην απόγνωση τέτοιες φράσεις μπορούν κάπως να δικαιολογηθούν. Όμως η βία δεν είναι λύση και είναι απαράδεκτο που ο κύριος Κασιδιάρης το χρησιμοποίησε ως επίχειρημα για να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα. Εκμεταλλεύεται την απόγνωση του λαού. Η απαράδεκτη πολιτική που εφαρμόζεται τόσα χρόνια από τους κυβερνούντες σε τούτο τον τόπο έχει οδηγήσει τον λαό στο να αναζητά “σωτήρες”. Και είναι αυτή η ανάγκη για σωτηρία που μας μετατρέπει σε έρμαια και έρχεται ο Μιχαλολιάκος και ο κάθε Μιχαλολιάκος φορώντας τη μάσκα του “εθνοσωτήρα”.

Ο κύριος Κασιδιάρης μιλάει για πρόταση άμεσης αντίδρασης για να αναχαιτιθεί ο διασυρμός. Αχ ναι όλοι θέλουμε άμεση και αποτελεσματική αντίδραση. Αλλά ας αναρωτηθούμε με ποια μέσα σκοπεύει η Χρυσή Αυγή να επιτύχει την αντίδραση αυτή. Το 6,9% που συγκέντρωσαν τους έδωσε το δικαίωμα να χρησιμοποιούν βία on camera(γιατί off camera δεν χρειάστηκαν ποτέ ποσοστά). Ένα μεγαλύτερο ποσοστό τι θα τους δώσει το δικαίωμα να κάνουν;

Η Χρυσή Αυγή είναι η ελπίδα, ο Σύριζα είναι η ελπίδα, η Νέα Δημοκρατία είναι η ελπίδα, οι Ανεξάρτητοι Έλληνες είναι η ελπίδα. Όλοι προσπαθούν να σου πουλήσουν την έλπιδα ρε Έλληνα. Αλλά τι είναι η ελπίδα σου λένε; Δεν σου λένε. Δεν σου λένε ότι είναι η ψυχολογικά προσφορότερη διέξοδος ως μορφή παραίτησης. Άκουσες Έλληνα; Παραίτηση.

Ιωάννα Φυτοπούλου

Κωνσταντίνος Αντωνίου – Φταίνε αυτοί ή εγώ;

Κωνσταντίνος Αντωνίου, φοιτητής ΜΙΘΕ.

 

Οι μέρες πριν τις εκλογές έχουν ντυθεί σίγουρα κλίμα ανησυχίας, άγχους, αηδίας από πολλούς φαντάζομαι και μιας γενικότερης αναταραχής. Πολλά είναι αυτά που μας βασανίζουν όλους, απ’ την πολιτική κατάσταση και την μετεκλογική-αυριανή μέρα έως τα κοινωνικά προβλήματα της λαθρομετανάστευσης και του ρατσιμού, της απάθειας και της βίας. Δεν μπορώ να μιλήσω για μονοπώλια της βίας, αφού καθαρά και ξάστερα διακρίνω γύρω μου μια συνεχή μάχη ατόμων για την επιβολή τους. Πανταχόθεν. Της δικής του αλήθειας καθείς, και δυστυχώς η λογική απουσιάζει. Και χρειάζεται μια κάποια νηνεμία, άλλωστε όπως λένε, άκουσον άκουσον “αυτές οι εκλογές είναι πολύ κρίσιμες για τον τόπο”.

Μέσα λοιπόν στην κρισιμότητα αυτή και την, επιτέλους, συνειδητοποίηση της ανάγκης να πέσει πια αυτός ο πολιτικός μηχανισμός ή τα γρανάζια του, ό,τι προτιμάτε, ο λαός αποφάσισε να καταδικάσει οριστικά και αμετάκλητα την συνέχειά του. Όμως, φοβάμαι μόνο εγώ ότι πάλι με τις επιφάνειες θα πλέξει το νήμα στον αργαλειό; Από πού να σας ξεκινήσω, που η αηδία μου για πολλά τόσο μεγάλη είναι, ώστε να παλεύω κάθε μέρα να διατηρήσω την ικμάδα μου μετά από τόσες συζητήσεις, τόσα γεγονότα, τόσα άλλα που ακούω.

Να το ξεκινήσουμε εκ του γενικού, για να καταλήγω σιγά σιγά σε ειδικότερες πτυχές. Κρισιμότητα, δυνατότητα, λύση, ανατροπή: δεν μου λένε τίποτα! Κι απορώ με ποια λογική λένε κάτι στο εκλογικό σώμα. Αργά θυμήθηκα ν’ απορήσω και ΄γώ! Πώς αλήθεια θα επινοήσει και θα παγιώσει αλλαγή μετά από όλο αυτό το ξεκαθάρισμα ο ελληνικός λαός, αποτελεί αίνιγμα για ‘μένα. Θέλει, δε διαφωνώ ότι θέλει και έχει όλη την καλή διάθεση, έλα όμως που δεν μπορεί. Ας είμαστε ειλικρινείς, μια ζωή επιφάνειες, μια ζωή επιφανειακοί ανθρώποι, μυαλά, τρόποι και στόχοι, έτσι απλώς θα τα ξεφορτωθούμε και θα δούμε επιτέλους την ουσία; Απαντήστε μόνοι σας.

Η λογική γονάτισε μπροστά στο θυμικό, την εξάρτηση, τα ψευτοδιλλήματα και την πίκρα του καθενός, την οποία βέβαια προσπαθεί να μεταδώσει και σε άλλους. Κάθε σοβαρή συζήτηση που προσπάθησα να κάνω στα πλαίσια του προεκλογικού αναβρασμού με άτομα του εκλογικού σώματος κατέληξε στον γκρεμό. Ανεξάρτητοι Έλληνες; Η λογική του “Παναγία βόηθα” και της σλογκανολογίας “Είμαστε πολλοί, είμαστε ανεξάρτητοι, είμαστε Έλληνες”… και άρα θα σωθεί η χώρα! Της αριστεράς; Πέρα βρέχει, δώθε καράβια αρμενίζουν. Το ΚΚΕ σταθερό στην πρωτόγονη φαντασία ότι το κομμουνιστικό σύστημα είναι εφαρμόσιμο, συνεχίζει να ψέλνει το Τροπάρι των Μανιφέστων, όπως το ‘πε κάποτε ένας άλλος, “ο Τρίτος”. Για ΠΑΣΟΚ και Νέα Δημοκρατία δεν θα μιλήσω, για ευνόητους λόγους. Ο ΣΥΡΙΖΑ πάει να γίνει νέο ΠΑΣΟΚ, με όλο το συνδικαλισμό να λειτουργεί καλώς και όλους τους ξέμπαρκους ψηφοφόρους του. Από πρώην ΠΑΣΟΚους μέχρι και συντηριτικούς, βλέπουν τον ΣΥΡΙΖΑ ως μόνη επιλογή, αφού αρκεί μόνο να καταγγείλουν την μνημονιακή κυβέρνηση. Η Δημοκρατική Αριστερά δεν έχω καταλάβει ακόμα τί ρόλο διαδραματίζει και η Χρυσή Αυγή εκπέμπει αηδία μόνο. Υπάρχουν κι άλλοι, Τζήμερος, Λεβέντης, Πειρατές, Κυνηγοί, Ψαράδες, Καντηλανάφτες… γενικά, μην τα πολυλογώ, άνθρωπο κατάλληλοι να τους εμπιστευθείς τον εαυτό σου!

Αν θέλει κάτι να αλλάξει ο λαός, να ξεκινήσει από την απάρνηση της λογικής του “μή χείρον βέλτιστον”. Λογική; Σταθείτε… από πότε είναι λογικό να συμβιβάζεσαι σε κάτι βλαβερό, σε όποιον βαθμό, και μάλιστα ξέροντάς ότι καλό δε θα σου φέρει; Είναι χαζό! Όπως χαζό και ασόβαρο είναι να θέλεις τόσο πολύ να πατάξεις κάτι που τρέφεις με όλη την κενότητα, τη δυσαρμονία και την ατσουμπαλότητά σου. Δες το αλλιώς… από τα κάτω αλλάζει η ζωή, όχι από τα πάνω. Στα πάνω δε νοιάζονται, σε πουλάνε τόσα χρόνια και σ’ αγοράζουν δούλο. Λίγο ειρωνικό ε; Να νιώθεις και το χρέος απέναντί τους. “Είναι καθήκον του ευσυνείδητου πολίτου σε ένα δημοκρατικό πολίτευμα να ασκεί το εκλογικόν του δικαίωμα”. Μα, όμως μάθε ότι, ούτε δημοκρατία έχουμε ούτε είσαι ευσυνείδητος πολίτης! Πώς, μου λες ότι, είσαι σαν θυμάσαι ότι υπάρχεις ως τέτοιος μια φορά στα τέσσερα έτη;

Τα μέτρα και τα σταθμά είναι λάθος, είναι επαίσχυντα και εμπεριέχοντα ουδεμία ουσία.
Υποστηρίζω, έως έναν πολύ μεγάλο βαθμό, πως αυτά έχουν άμεση σχέση και με την ανύπαρτκη αντιπολίτευση στο ελληνικό κοινοβούλιο τα τελευταία 35 χρόνια. Αυτό το λέω φυσικά, για όσους ενστερνίζονται την άποψη ότι κάποια κόμματα, όπως ο ΣΥΡΙΖΑ, δεν έχουν υπάρξει ποτέ κυβέρνηση, και άρα δεν μπορούν να κατηγορηθούν. Πρέπει να κατηγορούνται, ίσως και στον ίδιο βαθμό, για όλη αυτή την ανεμελιά και απραγία που δεν αρμόζει σε αντιπολίτευση. Ως αντιπρόσωποι του λαού έχουν αναλάβει την ευθύνη να τον εκφράζουν και αυτοί με τη σειρά τους εμπράκτως. Ας μιλήσω, όμως, για τα μέτρα και τα σταθμά αυτά, τα οποία είναι το αντίκρυσμα της κακής αντιπολίτευσης σε επίπεδο πολιτικού διαλόγου μεταξύ ψηφοφόρων. Πρέπει, καταρχάς, να ξεπεράσουμε την τακτική σύμφωνα με την οποία επιχειρούμε να αντικρούσουμε επιχειρήματα. Σε όλες μου τις συζητήσεις, για κάθε φορά που εθίγετο ένα ζήτημα (συνήθως αρνητικής βαρύτητας) σχετικά με ένα κόμμα, αντίκρουση έκανε ένα “Ναι, είδαμε και το ΚΚΕ…” ή ένα “Είδα και τους μορφωμένους που μας ‘φθάσαν…”. Ας σοβαρευτούμε, αυτός δεν είναι πολιτικός λόγος. Εξάλλου, είμαστε  «ευσυνείδητοι πολίτες». Έως έναν βαθμό, δυσκολεύομαι να καταστήσω κατανοητό ακόμη κι αυτό στους συνομιλητές μου, απ’ τη στιγμή που είναι ταγμένοι κάπου και δυστυχώς αμετακίνητοι σε αυτή την τακτική, όταν βλέπουν πως με σοβαρά επιχειρήματα δεν μπορούν να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα. Για παράδειγμα, δεν γίνεται να τίθεται το ζήτημα της υπαρκτής βίας των αντιεξουσιαστών και να αντικρούεται με την υπενθύμιση της υπαρκτής βίας των ισχυρών. Σύμφωνοι, όμως τώρα μιλάμε για το ένα και θα το καταδικάσουμε οπωσδήποτε. Μετά καταδικάζουμε κάθε άλλη βία. Αυτά φυσικά πρέπει να είναι κανείς ελεύθερος ή απελεύθερος τουλάχιστον των ιδεολογιών και των συμφερόντων της κάθε πολιτικής χωροταξίας. Κι άλλο ένα παράδειγμα τέτοιων συζητήσεων είναι να μιλούμε για τον φανατισμό των αριστερών και να ζητάνε άφεση αμαρτιών λόγω του επίσης υπαρκτού δεξιού φανατισμού. Ναι, αδέρφια μου, υπάρχει και αυτός, κατά καιρούς ισχυρότερος, όμως δεν είστε άγιοι.

Να τα σταθμίζετε όλα, να τους ζυγίζετε όλους, να είστε ύποπτοι και αντίλογοι να ξεπετάγονται από μέσα σας για το παραμικρό. Να σας ενδιαφέρει το παραμικρό και να μην αψηφάτε τόσο εύκολα. Όσο σιχαίνομαι την δεξιά, τόσο σιχαίνομαι την αριστερά. Δε τους σιχαίνομαι όμως τους πολιτικούς περισσότερο όχι απ’ τους ανθρώπους, αλλά απ’ τον τρόπο που σκέφθονται. Και είναι αυτός που τόσα χρόνια συντηρεί το πολιτειακό μας σύστημα. Η δουλειά δεν είναι ντροπή, αλλά δεν θα πάμε ψηλά σαν συνειδήσεις με την εργατιάρικη σκέψη που προμοτάρουν τα κόμματα της αριστεράς. Δεν θα ευημερήσουμε ποτέ αληθινά με τους τρόπους της δεξιάς και των νεοφιλελεύθερων. Δεν είμαστε αριθμοί –είμαστε άνθρωποι πρώτα απ’ όλα- για να ρυθμίζουμε τα πάντα οικονομικώς. Ψηφίστε ό,τι θέλετε, ξέρω ότι κι εσείς καταλαβαίνετε πως θα αλλάξει ένα απολύτως τίποτε με αυτόν τον τρόπο, μα δοκιμάστε να σκοτώσετε τον δεσμοφύλακα μέσα σας και να αναθεωρήσετε: φταίνε αυτοί ή εγώ; 

Παναγιώτης Καυγάς – Όσο ζω ελπίζω ;;;

Όλοι σήμερα καλούμαστε να ζήσουμε μια ζωή διαφορετική. Είμαστε αναγκασμένοι να αφήσουμε τις παλιές καλές εποχές πίσω και να κάνουμε θυσίες ώστε να διασφαλίσουμε ένα υγιές μέλλον, τόσο για εμάς όσο και για τα παιδία μας(φράση πολιτικών). Αυτό όμως είναι τόσο εύκολο όσο ακούγεται; Είναι στο χέρι μας η ελπίδα και η αισιοδοξία της δικιάς μας , αλλά και των επόμενων γενεών ; (μάλλον όχι)

Ένα πρόβλημα της γενιάς μου, που έρχεται να ρίξει λάδι στη φωτιά είναι η ανεργία. Κάθε άλλο παρά ενθαρρυντικά είναι τα ποσοστά ανεργίας των νέων στην Ελλάδα, με το ποσοστό να φτάνει το 52,7 % τον Φεβρουάριο ενώ το αντίστοιχο ποσοστό στην Γερμανία είναι μόλις 7,9 %.(οι καλοί εταίροι). Και αν αναλογιστούμε ότι το μεγαλύτερο μέρος από το υπόλοιπο 43,7 % , υποαπασχολείται τότε πρέπει να ανησυχούμε… Και μέσα στα παραπάνω ποσοστά φυσικά δεν καταμετρούνται οι φοιτητές ,οι στρατιώτες ,τα άτομα με ειδικές ανάγκες και όσοι δουλεύουν παράνομα. Πλέων η εύρεση εργασίας είναι θέμα τύχης και όχι ικανοτήτων ,πτυχίων, ανταγωνιστικότητας ή εργατικότητας του άτομου.

Και έπεται και συνέχεια. Τα αντιλαϊκά μέτρα έρχονται να παραλύσουν πλήρως τα εργασιακά δικαιώματα. Ο κατώτατος μισθός για τα άτομα κάτω των 25 ετών είναι 510,95 ευρώ(και αν δίνονται τόσα) , με αβέβαιο το μέλλον στο αφορολόγητο και με κατάργηση αρκετών δικαιωμάτων των εργαζομένων κάθε άλλο παρά αισιόδοξος μπορεί να είναι κανείς. Το μήνυμα που παίρνουμε είναι

: «Δεν μπορείς να κάνεις οικογένεια, να μείνεις σε δικό σου σπίτι , να έχεις δικό σου αμάξι ,να πας διακοπές ,να ζεις αυτόνομα .Φάε λοιπόν ένα πιάτο φαί ,αν είσαι τυχερός και βρεις δουλειά, και πολύ σου είναι »

Όλο αυτό το σκηνικό οδηγεί φυσικά σε κοινωνική κρίση με θύματα τόσο τα άτομα όσο και την κοινωνία. Και το κόστος αυτής της κρίσης ίσως είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα, γιατί δεν επηρεάζει μονό τους νέους αλλά φθείρει όλη την κοινωνία.(…)

Όσον αφορά το άτομο, όλο αυτό το αρνητικό κλίμα που επικρατεί , το οδηγεί σε αδιέξοδα που επηρεάζουν την ψυχολογία και τον χαρακτήρα του. Άγχος, στρες ,προβληματισμός, απαισιοδοξία, εκνευρισμός ,επιθετικότητα , κατάθλιψη ,αποστροφή , αποξένωση , απογοήτευση , πανικός , είναι λιγοστά από τα συμπτώματα που είναι επιβλαβείς στην υγεία του ατόμου και μπορεί να το οδηγήσουν σε ακραίες συμπεριφορές πού θα αποσταθεροποιήσουν την κοινωνική συνοχή. Το πρόβλημα δυστυχώς μπορεί να παρει ανεξέλεγκτες διαστάσεις ,εφόσον δεν υπάρχει θετικό κλίμα και ούτε αναμένεται να υπάρξει.

Όσον αφόρα την κοινωνία ,βρισκόμαστε ενόψει ενός νέου μεταναστευτικού κύματος . Δυστυχώς πολλοί νέοι σκέφτονται τον ενδεχόμενο να εγκαταλείψουν την χωρά γιατί δεν βλέπουν προοπτικές. Αυτό είναι ιδιαίτερα ανησυχητικό αν σκεφτεί κάνεις ότι αυτήν τη φορά, αυτοί που θα φύγουν θα είναι άτομα υψηλού μορφωτικού επιπέδου που δεν αντέχουν να βλέπουν τις θυσίες και τους κόπους τους να χάνονται . Και ας σκεφτούμε τα χρήματα που έχει δαπανήσει-επενδύσει το ελληνικό δημόσιο για την μόρφωση τους, με σκοπό την μελλοντική συνεισφορά τους στην κοινωνία…(περισσότερο από 20.000 ευρώ/άτομο)

Η κοινωνία ωστόσο θα πρέπει να ετοιμαστεί και για την έξαρση της εγκληματικότητας και του ρατσισμού καθώς αυτή είναι άμεσα συνυφασμένη με την ανεργία και το ένστικτο επιβίωσης. Δεν είναι κανόνας ότι όποιος είναι άνεργος πρέπει να κλέβει και να χτυπάει μετανάστες για να επιβιώσει ,αλλά είναι και αυτό μια πραγματικότητα που δεν μπορούμε να της κλείσουμε τα μάτια. Επίσης η μαύρη εργασία θα πρέπει να μας απασχολεί ιδιαίτερα καθώς κάποιοι θα βρουν ευκαιρία να εκμεταλλευτούν τις βιοποριστικές ανάγκες , ώστε να κερδίσουν εις βάρος των ανέργων και του ελληνικού δημοσίου.(σύνηθες φαινόμενο)

Διαβάζοντας κάνεις τα παραπάνω κάθε άλλο παρά αισιόδοξος μπορεί να είναι. Όμως χωρίς την ελπίδα και την προσπάθεια είμαστε καταδικασμένοι. Θα πρέπει όλοι , μικροί ,μεγάλοι, νέοι ,γεροί ,άντρες, γυναίκες να διεκδικήσουμε αυτά που μας αξίζουν ώστε να έχουμε μια αξιοπρεπή ζωή που ο καθένας θα την διαμορφώνει συμφωνά με τα δικά του ¨θέλω¨ .χρειάζεται λοιπόν προσπάθεια ,αγώνας και υπομονή ώστε να μπορέσουμε να βγούμε από το αδιέξοδο…!!!(καλή δύναμη)

 

Παναγιώτης Καυγάς : Φοιτ.Οικ.Παν Πειραιά

Νεανικές Φωνές – Κάλεσμα νέων για συμμετοχή!

 

Αγαπητοί νέοι, φοιτητές, μαθητές και πολίτες, η ανάγκη για ένα τέτοιο – ευελπιστώ μεγάλο – κάλεσμα φάνηκε τώρα, όσο ποτέ άλλοτε, επιτακτική! Δε γνωρίζω αν έχει γίνει κάτι ανάλογο στο παρελθόν και αν ναι, κατά πόσο πέτυχε, όμως θα γίνει και τώρα. Τουλάχιστον, το ξεκινάω και το αποτέλεσμα ας φανεί. Θέλω να πιστεύω πως οι νέοι έχουν κάτι να πουν. Οι νέοι όλοι ανεξαιρέτως και αδιακρίτως! Σε τούτη τη χώρα ένα έχουμε μάθει στα σίγουρα, πως να σωπαίνουμε και να νιώθουμε τύψεις, ανασφάλεια και μικροπρέπεια όσον αφορά τη γνώμη μας. Ας κάνουμε ό,τι μπορούμε προς απόψειξιν του εναντίου!

Καλούνται όλοι, λοιπόν, για να πούν ό,τι πιστεύουν, ό,τι θεωρούν σωστό και άξιο. Ελεύθερα, αδέσμευτα, ανεξάρτητα, χωρίς κανέναν έλεγχο και ουδεμία κριτική.

Δείτε γύρω σας, κρίνετε όπως νομίζετε, μα αναλογισθείτε πρώτα αν όλη αυτή η αφουσία των πραγμάτων και των καταστάσεων πρέπει να αλλάξει. Και λέγοντας έτσι, όχι με τον τρόπο των δημογερόντων, με τον δικό σας τρόπο!

Έτσι, λοιπόν, όποιος και όποια θέλει μπορεί στέλνει τα άρθρα, τις απόψεις και τα σχόλιά του μέσω email στο juvenilevoices@gmail.com  και αυτά θα δημοσιευθούν στη σελίδα . https://juvenilevoices.wordpress.com/ . Χωρίς να μας ενδιαφέρει το περιεχόμενο, η έκταση και η έκφραση αυτών. Τα μόνα που δεν θα γίνονται δεκτά είναι όσα έχουν να κάνουν με αθλητικά, σόου-μπιζ και διάφορα άλλα, τα οποία δεν προάγουν τη σκέψη. Εμείς τη νεανική σκέψη θέλουμε να αναδείξουμε! Καταλαβαίνετε, πιστεύω. Ποιήματα, διηγήματα, ιστορικά, φιλοσοφικά και πάσης άλλης φύσεως κείμενα, σαφώς και δεν αποκλείονται!

Σχετικά με τη σελίδα, αυτή μόλις δημιουργήθηκε και είναι ακόμη υπό κατασκευή. Στις επόμενες ημέρες θα είναι έτοιμη και πλήρως οργανωμένη. Στο ενδιάμεσο εσείς μπορείτε να μας στέλνετε ό,τι έχετε και να βοηθήσετε να γίνει η αρχή! Διαδώστε το, επίσης, όπου νομίζετε θα πιάσει τόπο. Μπορείτε να δείτε και να μοιρασθείτε μέσω facebook, για παράδειγμα.

Ευχαριστώ και είθε να το λάβετε θερμά,

Juvenile Voices – Νεανικές Φωνές

 

Υ.Γ:
1. Λέγοντας “νέοι”, μην αυτοαποκλείεσθε μερικοί! Όσοι νιώθετε νέοι, να μας στείλετε κι εσείς!
2. Σε λίγο καιρό θα γίνει και η διαμόρφωση της συντακτικής ομάδας.